Sinemanın Ruhu

Oyunculuk, hayata 3 kez yansımadır. Kendi, kendi başkası ve ölüm...

Sinemanın ruhu, oyuncunun yoludur. Bu öyle bir yoldur ki ölümü yenmenin de aynasıdır. Oyuncu kendi içinde kendine yabancı bir benin yaşamasına izin verir. Bu onun ölmeden önce ölme deneyimi olacaktır. Her deneyim, kendinin Lazarus vari bir ölümü ve İsavari bir dirilişidir. 

****

Birinci kitap Sinemanın Simyası: Senaristin Yolu

İkinci kitap: Sinemanın Felsefe Taşı: Yönetmenin Yolu

Üçüncü kitap: Oyuncunun Yolu

(Dördüncü kitap: Sinemanın Mabedi: İzleyicinin Yolu)

Bu serinin üçüncü kitabında Oyuncunun tanrısallaştığına ve tanrının izleyiciler karşısında göksele yüklselişine tanık oluruz. Oyuncunun role bürünmesi demek, mabedin kuruluşu için bir taştır, sadece bir köşe taşı...