Cihangir Sendromu

Cihangir'de bir senarist ordusu yaşıyor. Hiçbiri de birbirini sevmez ve beğenmez ama yüz yüze geldiklerinde işlerine balbadem dolu övgüler yağdırırlar ve baskıladıkları düşüncelerini de şaka yolla, espiriye vurarak sahte kahkahalar eşliğinde ağızlarından kaçırıverirler.  Kimse bozulmaz, alınmaz çünkü kimse kimseyi ciddiye almaz ve ben buna Cihangir sendromu diyorum.

Hemen hemen bir çoğunun neler yaptığını, neler yazdığını, nerelerden "ilham" aldığını ve neyi nasıl aşırdıklarını biliyorum. Lakin ilgilendiğim bu değil, ilgilendiğim şu: Benden daha fazla uyudukları halde neden hala uykusuzlar!